February 22, 2018
Dank u wel. Ik wil u allereerst mijn excuses aanbieden. Ik wil deze toespraak heel graag in het Nederlands houden, ondanks dat mijn Nederlandse uitspraak nog niet perfect is, maar ik werk er aan.
Burgemeester Bruls, collega’s van het corps diplomatique, overlevenden, verwanten van de slachtoffers, dames en heren, beste kinderen, ik wil jullie danken dat jullie mij hebben uitgenodigd voor deze speciale herdenking. Volgens mij is er geen betere gelegenheid dan deze voor mijn eerste openbare toespraak.
Vandaag komen we te samen als twee landen, bondgenoten en vrienden, om de donkere dagen van de Tweede Wereldoorlog te herdenken. We komen te samen om hen die alles verloren hebben, en hen die overbleven om te herbouwen, te herdenken. Nijmegen ziet er heel anders uit dan in 1944, en het is moeilijk voor te stellen welke verschrikkingen deze prachtige stad 74 jaar geleden heeft meegemaakt.
Zoals sommigen onder u weten, werd ik geboren in Nederland, in Groningen in 1953, minder dan 10 jaar na de bevrijding. Mijn ouders en hun families konden zich de oorlog nog goed herinneren. Ze herinnerden zich de hongerwinter en de verwoesting die de oorlog met zich meebracht. Maar bovenal hebben ze goede herinneringen aan de geallieerde troepen, van Canada en de Verenigde Staten, die zo heldhaftig vochten om hen te bevrijden.
De troepen en het Nederlandse verzet vochten voor de bevrijding en voor de vrijheden, die ons zo dierbaar zijn.
Hier in Nijmegen, vierden de burgers hun bevrijding in September 1944, maar deze kwam na een vreselijke tragedie, zeven maanden eerder. Deze stad maakte toen een vreselijke ramp mee. De verwoesting kwam onverwacht, niet van de kant van onze gemeenschappelijke vijand, maar van hen die de stad later zouden bevrijden.
Sta mij toe als Ambassadeur van de Verenigde Staten van Amerika, om namens mijn land, – ons diepste medeleven te betuigen voor uw verlies.
Velen van hen die vandaag aanwezig zijn waren persoonlijk betrokken bij de gebeurtenissen van 22 februari 1944. Deze littekens zullen nooit worden vergeten. We weten dat de slachtoffers hier in Nijmegen, net zoals die in Deventer, Arnhem en Enschede, niet voor niets zijn gestorven.
De bevrijding was een nieuw begin voor alle inwoners van Europa, en we staan hier 74 jaar later, in een bruisende stad, in een Europa dat vredig en vrij is, in een land waar mensen hun ideeën zonder angst kunnen uitdrukken en kunnen ontplooien in een open democratie.
De Verenigde Staten zullen doorgaan met de strijd om de nalatenschap van vrede, voorspoed en vrijheid in West Europa levend te houden, net zoals de vele jonge mannen en vrouwen dit deden tijdens de oorlog. Laat dit monument, dat symbool staat voor hen die toen zoveel geleden hebben, ons er aan herinneren dat we de vrijheid voor de volgende generatie moeten bewaren.
Meneer de Burgemeester, ik wil u nogmaals bedanken om mij bij deze ceremonie te betrekken, om hen die zijn omgekomen en de nalatenschap om een betere wereld te maken te overdenken.
Dank u wel voor uw aandacht.
===========================================================================
Thank you. First, I would like to offer my apologies. I really would like to hold this speech in Dutch, in spite of the fact that my Dutch pronunciation is not yet perfect, but I am working on it.
Mayor Bruls, colleagues from the diplomatic corps, survivors, relatives of victims, ladies and gentlemen, dear children, I want to thank you for inviting me for this special commemoration. I think that there is no event more fitting for my first public speech than this. Today we gather as two nations, allies and friends, to remember those dark days of the Second World War. We gather to remember those who lost all, and those left behind to rebuild. Nijmegen is a very different place than it was in 1944, and it is hard to imagine the horrors that this beautiful city faced 74 years ago.
As some of you might know, I was born in the Netherlands, in Groningen, in 1953, which was less than 10 years after liberation. My parents and their families remembered the war well. They recalled the Hunger Winter and they remembered the devastation that the war brought. Most of all, they fondly remembered the troops from Canada and the United States, who fought so valiantly to liberate them.
The troops and Dutch resistance fought for liberation and for the fundamental freedoms that we hold so dear.
Here in Nijmegen, citizens celebrated their liberation in September 1944, but it came after a terrible tragedy seven months earlier. This beautiful city witnessed a terrible disaster. The devastation came unexpectedly, not at the hands of our common enemy, but from those who would later liberate it.
Please allow me, as the Ambassador of the United States of America, to offer you – on behalf of my country – our deepest and most heartfelt condolences for your loss.
Many of those here today were personally affected in some way by the events of February 22, 1944. Those scars can never be forgotten. We know that the victims here in Nijmegen, as well as those in Deventer, Arnhem, and Enschede, did not die in vain.
Liberation was the start of a new beginning, for all the citizens of Europe, and we stand here 74 years later, in a vibrant town, in a Europe that is whole, peaceful and free, in a country where people can express ideas without fear and can prosper in an open democracy.
The United States will continue the fight to keep the legacy of peace, prosperity and freedom in Western Europe alive, just as so many of our young men and women did during the war. Let this monument, which symbolizes those who suffered so much then, remind us that we are challenged to preserve freedom for the next generation.
Mr Mayor, I want to thank you once again for including me in this ceremony to reflect on those who were lost and the legacy that they leave for us to build a better world.
Thank you for your attention.
